Πολιτισμοί διαλόγου
Στην Ελλάδα σε λίγες μέρες θα έχουμε τις βουλευτικές μας εκλογές. Όλα τα κόμματα προσπαθούν για την απόλυτη πλειοψηφία που θα τους επιτρέψει να κυβερνήσουν τη χώρα χωρίς να χρειάζεται να συμβιβαστούν ή να διαπραγματευτούν τις πολιτικές τους με κανέναν… γιατί κάθε κόμμα στην Ελλάδα είναι ο κάτοχος της δικής τους απόλυτης μοναδικής αλήθειας. Οι οπαδοί κάθε κόμματος πιστεύουν επίσης ότι είναι οι μόνοι που έχουν δίκιο και όλοι οι άλλοι είναι απλώς αρκετά ανόητοι και βλάκες για να τους καταλάβουν.
Έχοντας μάθει αρκετά γερμανικά για να παρακολουθώ τις καθημερινές ειδήσεις στη Γερμανία, εξεπλάγην από αυτές. Πρώτα απ ‘όλα, η κάλυψη των θεμάτων ήταν πολύ ευρύτερη και αναφέρονταν περισσότερο τα γεγονότα αντί να αναλύουν οι δημοσιογράφοι για ώρες ενα θέμα χωρίς στην πραγματικότητα να αναφέρουν κάτι χρήσιμο (όπως στην Ελλάδα). Αυτό που προκαλεί επίσης έκπληξη είναι η κουλτούρα του διαλόγου και των διαπραγματεύσεων που βλέπω στη Γερμανία. Για παράδειγμα, έχουν μακρά ιστορία κυβερνήσεων συνασπισμού. Αυτή τη στιγμή η κυβέρνησή τους αποτελείται από 3 κόμματα και συχνά διαφωνούν αλλά μετά από διαπραγματεύσεις καταφέρνουν να φτάσουν σε κάποιο συμβιβσμό και να προχωρήσουν. Πρόσφατα η χώρα αντιμετώπισε ένα μεγάλο κύμα απεργιών εργαζομένων που ζητούσαν αυξήσεις στους μισθούς τους. Η κάλυψη αυτής της ιστορίας στις ειδήσεις ήταν πολύ αντικειμενική παρουσιάζοντας επιχειρήματα και από τις δύο πλευρές και κυρίως τα βασικά σημεία που ζητούσαν οι εργαζόμενοι και τι ήταν διατεθειμένος να δώσει ο εργοδότης. Για άλλη μια φορά λοιπόν, η παρουσίαση των ειδήσεων αφορούσε τη διαπραγματεύση με τις θέσεις και τα επιχειρήματα της κάθε πλευράς να έχουν τον πρώτο και μοναδικό λόγο.
Βγαίνοντας από τη φούσκα μου
Όπως ίσως έχετε καταλάβει μέχρι στιγμής, λόγω της δουλειάς μου καταφέρνω να μοιράσω τον χρόνο μου μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας. Αφιερώνω αρκετό χρόνο και στα δύο μέρη και αναπόφευκτα γίνονται συγκρίσεις. Με βάση αυτό, έχω γράψει μερικές φορές για τις διαφορές μεταξύ των κοινοτήτων στο Tango και πώς, για παράδειγμα, πως επηρεάζονται από τα άτομα που αποτελούν πρότυπα στην κοινότητα (πχ. δάσκαλοι, διοργανωτές, έμπειροι χορευτές κτλ).
Όταν μπήκα στην κοινότητα της Φρανκφούρτης, είδα με έκπληξη μια ομάδα διοργανωτών να συνεργάζεται και να οργανώνει (εκτός από τις ατομικές τους μιλόγκες) δύο μεγάλες μηνιαίες μιλόνγκες. Ήταν πάντα τα κύρια γεγονότα του μήνα και τράβούσαν πολλή προσοχή και από τις γύρω πόλεις. Έμεινα επίσης έκπληκτος όταν κατάλαβα πως οι διοργανωτές μιας από τις μιλόγκες διατηρούσαν έναν ιστότοπο με ένα ημερολόγιο όλων των εκδηλώσεων στην περιοχή, ανεξάρτητα από το ποιός τις διοργανώνει (και μιλάμε για μια περιοχή ακτίνας περίπου 60χλμ). Επιπλέον, υπήρχε και κάποιο είδος επικοινωνίας ή συμφωνίας μεταξύ των διοργανωτών (ακόμα και για εκδηλώσεις σε κοντινές πόλεις) ώστε οι μιλόγκες να μην επικαλύπτονται (όσο ήταν δυνατόν) μεταξύ τους. Σχεδόν ποτέ δε θα έβλεπες 2 μιλόγκες στην ίδια πόλη την ίδια ώρα και μέρα.
Η κοινότητα από την οποία ήρθα στη Θεσσαλονίκη ήταν πολύ διαφορετική. Αντί για συνεργασία, υπήρχε πάντα ένας αέρας ανταγωνισμού μεταξύ σχολείων, δασκάλων, και διοργανωτών. Δεν θα έβλεπες ανθρώπους να διαφημίζουν συχνά εκδηλώσεις άλλων διοργανωτών, οι διοργανωτές και οι δάσκαλοι σπάνια επισκέπτονταν άλλες μιλόγκες εκτός από τις δικές τους και είμαι σίγουρος ότι στα παρασκήνια συνέβαιναν πολλά άλλα πισώπλατα μαχαιρώματα μεταξύ τους.
Πάντα ήθελα να γράψω για το πόσο στεναχωριόμουν κάθε φορά που επέστρεφα στο σπίτι (Θεσσαλονίκη), ειδικά μετά τον Covid, όταν άρχισα να συνειδητοποιώ τον κατακερματισμό της κοινότητας. Όταν ήμουν μέρος του, κυρίως πριν από τον Covid, ήμουν νέος, δεν έχω βιώσει ποτέ άλλες κοινότητες και άνηκα σε ένα μικρό μέρος της κοινότητας. Δεν συνειδητοποιούσα την πλήρη έκτασή της κοινότητας. Ήμουν σε μια φούσκα και δεν μπορούσα να δω εύκολα έξω από αυτήν. Η απόσταση, η παύση του Covid και η επιστροφή στις μιλόγκες τα έκαναν όλα πολύ πιο εμφανή για μένα, καθώς τώρα δεν ήμουν πλέον μέλος μιας φούσκας… αλλά ένας επικέπτης… ένας άσχετος… ένας ξένος.
Διαπραγμάτευση ή μάχη μέχρι θανάτου
Ένα πρόσφατο γεγονός στη Φρανκφούρτη επιβεβαίωσε, ακόμη περισσότερο, τις παρατηρήσεις μου για τις διαφορές. Μετά τον Covid, το σκηνικό στις μιλόγκες της Φρανκφούρτης άλλαξε λίγο. Μερικά μέλη της προηγούμενης ομάδας, που συνεργάζονταν στη διοργάνωση των μεγάλων μιλόγκων (παρακαλώ για την επιείκια των φιλολόγων) που ανέφερα προηγουμένως, χωρίστηκαν σε μια διαφορετική ομάδα και άρχισαν τη δική τους εβδομαδιαία κυριακάτικη απογευματινή μιλόγκα καταλαμβάνοντας τη ώρα και μέρα μιας από τις δύο προηγουμένως μεγάλες μιλόγκες η οποία όμως δεν είχε ακόμα επανεκινήσει. Όλα ήταν εντάξει και η κοινότητα καλωσόρισε τη νέα μιλόνγκα έως ότου η πρώτη ομάδα βρήκε χώρο και ξανάρχισε τη μηνιαία κυριακάτικη μιλόνγκα της στην ιδια μέρα και ώρα που ήταν και προ Covid, αναπόφευκτα επικαλύπτοντας τη νέα. Αμέσως μετά την ανακοίνωση, υπήρξαν συζητήσεις εντός της κοινότητας. Πολλοί εξέφράσαν την απογοήτευσή τους, τις ανησυχίες και τις ερωτήσεις τους στο Facebook. Η ομάδα προσπάθησε να μην κλιμακώσει τα πράγματα και έδωσε αυτοπροσώπως εξηγήσεις αντί να ενθαρρύνει μια ατέρμονη «μάχη» σχολίων στο Facebook. Δεν θα μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες, αλλά για την ιστορία μπορώ να πω ότι χαίρομαι που βλέπω ότι τελικά βράθηκε κάποιο είδος αμοιβαίας κατανόησης. Οι διοργανωτές συζήτησαν, διαπραγματεύτηκαν και στο τέλος βρήκαν έναν αποδεκτό τρόπο και για τις δύο ομάδες να λύσουν τα προβλήματά τους και να συνυπάρξουν χωρίς να αφήσουν τη μυρωδιά του πολέμου στον αέρα. Φυσικά, μπορεί να μην είναι τέλειο… μπορεί να έχουν μείνει διαφωνίες και πιθανότατα να ξανασυμβούν και άλλες, αλλά τουλάχιστον υπάρχει μια κουλτούρα που ενθαρρύνει την επικοινωνία και τον διάλογο προκειμένου να βρείσκεται μια λύση σε αυτά τα προβλήματα.
Δεν έχω ξαναδεί κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα. Τουλάχιστον όχι πριν από τον Covid. Αντίθετα, είχα και έχω συχνά την εντύπωση ότι οι άνθρωποι προτιμούν να ξεκινήσουν μιλόγκες πάνω σε άλλους μόνο και μόνο για να κάνουν ο ένας τη ζωή του άλλου δύσκολη… για να πάρουν την πελατεία τους… να ξεκινήσουν έναν καυγά… ή να συνεχίσουν μια ανούσια βεντέτα. Κανείς από την κοινότητα δεν λέει ποτέ κάτι όταν περισσότερα από μια εκδηλώσεις αλληλοεπικαλύπτονται. Οι άνθρωποι έχουν πλέον συνηθίσει σε αυτό. Τον τελευταίο καιρό, ένα από τα παλαιότερα μέρη της πόλης ονομάζεται TangoBar αναγκάστηκε να σταματήσει τη μιλόνγκα του το βράδυ της Παρασκευής γιατί δεν ήταν πλέον βιώσιμη. Τώρα οργανώνουν μια μιλόνγκα μόνο την Τετάρτη. Το TangoBar είναι στην πραγματικότητα ένα πραγματικό μπαρ (όχι μια σχολή χορού)… και στις παλιές καλές μέρες ήταν το χωνευτήρι του Τάνγκο της πόλης όπου οι χορευτές από όλες τις διαφορετικές σχολές πήγαιναν, συναντιόντουσαν και απολάμβαναν τον αγαπημένο μας χορό. Είχαν μιλόνγκα σχεδόν κάθε βράδυ. Τώρα, ο ιδιοκτήτης βλέποντας πώς διαλύεται η κοινότητα αναγκάζεται να συνεργαστεί με διαφορετικές σχολές χορού και να οργανώσει εκδηλώσεις για άλλα είδη χορού. Το TangoBar βρίσκεται επίσης στο κέντρο μιας περιοχής νυχτερινής διασκέδασης της Θεσσαλονίκης και αποτελούσε σημείο έλξης για νέους χορευτές. Οι δάσκαλοι πήγαιναν συχνά εκεί για να διαφημιστούν και να βρουν νέους μαθητές.
Κοιτάζοντας τις διαφορετικές αντιδράσεις και γεγονότα, δεν μπορώ παρά να κάνω παραλληλισμούς με τις κουλτούρες διαλόγου που περιέγραψα νωρίτερα. Οι άνθρωποι στη Γερμανία έχουν στον τρόπο ζωής τους να επικοινωνούν, να συζητούν, να εκφράζουν τις θέσεις και τα επιχειρήματά τους και να προσπαθούν να βρουν μια λύση μέσω διαπραγματεύσεων και συμβιβασμού. Από την άλλη πλευρά, οι άνθρωποι στην Ελλάδα θα χρησιμοποιήσουν κάθε είδους διαφορά ως αιτία για να ξεκινήσουν έναν καβγά… έναν αγώνα μέχρι εξάντλησης… όπου είτε πρέπει να κερδίσουν εντελώς είτε να χάσουν. Για τους Έλληνες δεν υπάρχει διαπραγμάτευση… Είναι φάσηγ my way or no way!
Μια ευχή
Γράφω συχνά σε αυτό το μπλόγκ ότι το Τάνγκο είναι σαν μια γλώσσα και το να χορεύεις είναι σαν να κάνεις διάλογο με τον σύντροφό σου. Πολλοί έχουν πει το ίδιο πριν από μένα. Το τάνγκο είναι επίσης ένας κοινωνικός χορός και αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται να ενσωματώνει τις διαφορές. Περιλαμβάνει ανθρώπους από διαφορετικές κουλτούρες, υπόβαθρα, εθνικότητες, στυλ κ.λπ., και τους φέρνει όλους μαζί στην αγκαλιά του. Η ιστορία του είναι γεμάτη διαφορές και διαφωνίες μεταξύ στυλ, ορχήστρων, γειτονιών, γενεών κ.λπ. Το να είσαι κοινωνικός σημαίνει ότι αναπόφευκτα θα υπάρξουν διαφωνίες μέσα στην κοινότητά σου. Αλλά αν μπορούμε να πάρουμε ένα μάθημα από τον χορό που αγαπάμε είναι ότι πρέπει πάντα να συζητάμε, να διαπραγματευόμαστε, να εκφραζόμαστε με ειλικρίνεια, να σεβόμαστε και να αποδεχόμαστε ο ένας τον άλλον.
Οι κοινότητες που το κάνουν ευδοκιμούν παρά τις προσωρινές συγκρούσεις. Πάντα θα βρίσκουν το δρόμο τους στις δύσκολες στιγμές. Οι κοινότητες που τραβούν τείχη μεταξύ των ομάδων τους, ανταγωνίζονται και παλεύουν με κάθε μέσο μέχρι την εξάντληση των άλλων, προορίζονται να πεθάνουν. Ελπίζω απλώς ότι άνθρωποι σε καίριες θέσεις την κοινότητας στη Θεσσαλονίκη, τα πρότυπα της κοινότητας θα μάθουν επιτέλους λίγο περισσότερα από τον αγαπημένο μας χορό και θα καταφέρουν να γεφυρώσουν τις διαφορές τους πριν η κοινότητα εξαφανιστεί. Άλλωστε είναι προς το συμφέρον όλων τους!
Το αποψινό Goodnight Tango
Το αποψινό Goodnight Tango είναι ένα βαθιά θλιμμένο και νοσταλγικό τραγούδι που αφηγείται την ιστορία τριών φίλων που τώρα έχουν χωρίσει για κάποιο λόγο και κανείς δεν έρχεται στο ραντεβού τους. Μιλάει για μια διαλυμένη φιλία και μια επιθυμία για μια επανένωση, κάτι σαν μια διαλυμένη κοινότητα… κάτι σαν την κοινότητα του Τάνγκο στη Θεσσαλονίκη.
Leave a Reply